Ζεστο αερακι φυσαει τα καλοκαιρια και η αμμος σκορπιζεται ολογυρα στις ακρογιαλιες......Κρυος ο αγερας το φθινόπωρο και τα φυλλα των δεντρων παρασερνει,μεσα σε ρυακια,που κυλανε ασταματητα...Ψυχρος βοριας το χειμωνα και πως να κυκλοφωρησεις εξω;...Μα να...φανηκε η ανοιξη και ολα ειναι ανθισμενα και ομορφα τριγυρω...
Ετσι θελω και εγω,να αφαιθω σαν την ψιλή αμμο,χωρις τον σκοπο να δωθω σε καποιον ή κατι...και αν παρασυρθω στο ρυακι σαν τα ξερα φυλλα;Που θα καταληξω; Ισως...ισως παγωσει η καρδια μου εκεινο τον καιρο,απο φοβο μα και απο πικρα...Μα ξερω πως τα συναισθηματα θα αλλαξουν και στο τελος ολα θα ναι ανθισμενα και ομορφα μεσα μου...
Ειναι καιρος να αφαιθω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου