Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Εγώ θα είμαι εκεί.

Ήσουν εκεί και ήμουν εκεί. Μάλλον, καλύτερα... τελικά ήμουν εκεί. Ένα βράδυ μόνο, αναβίωση 2,5 χρόνων. Στην αρχή νεύρα και φωνές. Μετά, ένα τρυφερό βλέμμα, ένα άγγιγμα και ένα φιλί, εκεί στα κρυφά. Πρώτη φορά τόση ησυχία. Ύστερα ένα χάδι και μια αγκαλιά για καληνύχτα. Στο τέλος...Καλημέρα... Ήσουν εκεί και εγώ είχα φύγει. Έμεινε μόνο η ανάμνηση του πάθους μιας νύχτας μετά από καιρό.

Πολλοί δεν θα καταλάβουν και άλλοι θα γελάσουν ειρωνικά. Μα νομίζω πως εγώ και εσύ ξέρουμε πως δεν ήταν η τελευταία μας νύχτα. Πιο πολύ σαν την πρώτη την ένιωσα. Μάλλον όχι, όχι ούτε η πρώτη ήταν. Την πρώτη μας νύχτα την ζήσαμε καιρό πριν και δεν θα την σύγκρινα με τίποτα. Ίσως όμως να έμοιαζε πιο πολύ με μια νέα αρχή ή απλά με μια υπενθύμιση για το τι μπορεί να ξαναρχίσει. Άλλωστε, όπως λέει και ο Μανώλης Αναγνωστάκης: «Μπορούμε στη ζωή δυο φορές να ξαναρχίσουμε».

Το ξέρεις φαντάζομαι πως επίσης πολλοί θα μας περάσουν για τρελούς με αυτά που κάνουμε. Αφήσαμε για λίγο την μαγεία στην άκρη. Δεν σε ξαναείδα να μου γελάς, να γελάς για εμένα και δε γελάω και εγώ εδώ και καιρό. Δεν ξέρω τι ζητούσα. Ίσως μια ψεύτικη αγκαλιά για να καλύψει το δικό σου κενό στο μυαλό και την καρδιά μου. Έψαξα η αλήθεια είναι. Όμως οι στιγμές που πέρασα ήταν αρρωστημένες και οι αγκαλιές κρύες. Προσπάθησα να αισθανθώ ξανά όμορφα και νόμιζα πως σε είχα βγάλει από το μυαλό μου. Μα ασυναίσθητα τίποτα δεν μπορούσα να δω με καλό μάτι γιατί όλα τα σύγκρινα με εσένα, με εμάς. Μάλλον λοιπόν χαραμίστηκα μακριά σου. Το χειρότερο όμως ήταν πως έκανες και εσύ το ίδιο. Νομίζαμε και οι δύο πως θα μπορούσαμε να «ξεχαστούμε» με κάτι νέο. Μα στην ψυχή μου τουλάχιστον μόνο χώρος για σένα υπάρχει. Θα 'θελα να σε έχω δίπλα μου ξανά όταν γελάω για να χαίρεσαι και εσύ μαζί μου μα και όταν κλαίω για να με στηρίζεις. Θα 'θελα να ζω την κάθε σου στιγμή και να 'μαι δίπλα σου για να σε κάνω να νιώθεις πιο δυνατός, όπως συνήθιζα παλιά. 

Ξέρεις όμως πως φοβάμαι. Φοβάμαι μην τελικά καταφέρει αυτό το κενό να γεμίσει από κάτι διαφορετικό και τελείως καινούριο και μείνω έξω από τη ζωή σου στο τέλος. Πάντως η δικιά σου η ελπίδα με κάνει και εμένα να πιστεύω. Και τελικά, όταν έρθει αυτή η στιγμή... θα είσαι εκεί και θα είμαι εκεί στα σίγουρα. Και πλέον ξέρω πως θα δωθούμε σε αυτό ολοκληρωτικά και θα 'ναι όλα καλύτερα και από πρώτα. 

Για πάντα στοργικά δικιά σου, η νεράιδα με το πορτοκαλί φόρεμα.

Συνόψιση συναισθημάτων:Νοσταλγία, απογοήτευση, φόβος, ελπίδα.

Υ.Γ: Όπου και να βγει θα Σ'αγαπάω.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Παρέα με τα χρώματα


Μια νεράιδα ψάχνει τον έρωτα. Θέλει να δοθεί ολοκληρωτικά. Θέλει να ξανανιώσει πως είναι να παθιάζεσαι . Αλλά αυτό το "ξανά" από το "ξανανιώσει" είναι που την κρατάει πίσω . Πρέπει πρώτα να ξεπεράσει παλιές καταστάσεις. Κολλήματα και απωθημένα. Τόσο μεγάλα απωθημένα έχει γεμίσει η ψυχή της που φοβάται πως και η ζωή της η ίδια θα μείνει και αυτή ένα απωθημένο που δε θα καταφέρει να ζήσει όπως το θέλει. Άραγε θα της δοθεί κάποτε η ευκαιρία να ζήσει αυτά που θέλει όπως τα θέλει; Ευτυχώς δεν έχει πάψει να ελπίζει στα θαύματα . Μα τόσο μπερδεμένη είναι η ψυχή της και τόσο απελπισμένα ψάχνει τον έρωτα που στο τέλος θα πληγώσει και θα πληγωθεί.Μα πάλι καλά που έχει στη ζωή της τις φίλες της , τα χρώματα .

Έχει τη Ροζ , που τη γεμίζει πάντα με ελπίδες - ακόμα και αν είναι φανερό πως δεν υπάρχουν - χωρίς όμως να την κάνει να είναι φαντασιόπληκτη ,αλλά αισιόδοξη .Της θυμίζει πως κάπου υπάρχει αυτό που ο καθένας από εμάς ζητάει. Μα πάνω από όλα της έχει δείξει τι θα πει υπομονή και πως κάποια πράγματα αξίζουν την αναμονή.

Έχει την Μπλε , που την κάνει να είναι δυναμική . Δεν έχει σημασία αν κλαίνε μαζί τα βράδια -οι πληγωμένες καρδιές έχουν βιώσει πολλές ωραίες στιγμές πριν τις χάσουν. Της θυμίζει να αγαπάει το πάθος και την ένταση . Της έμαθε να τα δίνει όλα ως το τέλος , έτσι κι αλλιώς αν το τέλος είναι να 'ρθει θα 'ρθει.Ρόδα είναι και γυρίζει της λέει.Να ΄σαι από πάνω της τονίζει -με όλη τη σημασία της φράσης.

Τέλος έχει την Κόκκινη . Αυτή παίζει το ρόλο της λογικής μέσα της . Σαν τη μικρή φωνούλα που όλοι ακούμε όλοι μέσα στο κεφάλι μας ... ε η νεράιδα ακούει την Κόκκινη. Ξέρει τι να πει , πώς και πότε . Χωρίς να κατακτά τον αυταρχικό ρόλο του κηδεμόνα . Ίσως κιόλας αυτή να την καταλαβαίνει παραπάνω από τούς άλλους . Χωρίς αυτή σίγουρα η νεράιδα θα ήταν πιο πληγωμένη από ανθρώπους που δεν την εκτίμησαν όσο θα 'πρεπε.

Και έτσι , παρέα με τα χρώματα της μπορεί και διατηρείται Πράσινη . Και όταν βρει τελικά τον έρωτα θα του δείξει τι έχει μάθει από τα χρώματα .