Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Μονολoγώντας

 
Κρασί, αστέρια, αύρα και κουβέντα. Οι δυο μας ήμασταν, δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να ανοίξουν οι ψυχές. 

-Φοβάμαι, με είπε. 


Δεν απόρησα. Άλλωστε και ποιός δεν φοβάται.


-Να φοβάσαι, απλά τόσο όσο, της είπα.
-Πόσο δηλαδή; Ρώτησε.
-Τόσο όσο να μην ξεχνάς να ρισκάρεις, Γιατί στη ζωή τελικά το μόνο πράγμα που θα 'πρεπε να μετανιώνουμε είναι οι ευκαιρίες που απορρίψαμε. 
-Κι αν πονέσω; Ρώτησε πάλι.
-Και τι είναι ο πόνος; Συναίσθημα σαν όλα τα άλλα. Όλα τα συναισθήματα για τους ανθρώπους είναι. Δεν έχει «αν»... «Θα» πονέσεις, μα θα περάσει θα δεις. Τι άλλο μπορείς να κάνεις; Η μοίρα δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Τόλμα να ερωτευτείς, νιώσε δυνατά, σαν να παίρνει φωτιά η καρδιά στην κάθε σκέψη. Κάνε έρωτα με πάθος και με όλες τις αισθήσεις σου -πες το σεξ αν θέλεις- με νύχια και ιδρώτα, με μάτια ανοιχτά, με γλώσσα και φωνές. Όλα για όλα, σαν να 'ναι η τελευταία σας φορά... γιατί που ξέρεις μπορεί όντως και να 'ναι.
-Κι αν καώ.
-Να καείς, στον έρωτα αν δεν καίγεσαι δεν ζεις που λέει και το τραγούδι... Μη διστάσεις να μαλώσεις. Μάλωσε με θυμό και νεύρα. Νιώσε πως αδικείσαι και διεκδύκισε.
-Κι αν χάσω;
-Δε θα χάσεις, Κανείς ποτέ δεν μάλωσε για κάτι που πίστευε πως δεν αξίζει. Κανείς δει μάλωσε για κάτι που δεν ήθελε να κρατήσει ζωντανό. Σε κανέναν καυγά δεν θα 'σαι μόνη σου όμως. Για αυτό μετά αν θες κλάψε. Από θυμό, από μίσος, από τρόμο και από χαρά ίσως. Εκτονώσου και μετά συνέχισε. Όλοι έχουμε νιώσει μόνοι, τι νομίζεις δεν επιβιώσαμε;
-Κι αν δεν μ' ακούσει κανείς που κλαίω;
-Όσοι λιγότεροι τόσο το καλύτερο. Να δέιχνεις αδύναμη μόνο σε όσους το αξίζουν. Η γύμνια της ψυχής είναι πιο δύσκολη από αυτή του κορμιού. Αυτή κρύβει μια φοβία, έναν δισταγμό που μόνον λίγοι θα αντέξουν για να μείνουν.
-Κι αν μείνω μόνη μου τελικά;
-Χρειάζεται και αυτό καμιά φορά. Καλύτερα να μείνεις μόνη σου παρά να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που δεν σε αξίζουν. Έτσι θα μάθεις καλύτερα και τον εαυτό σου.
-Σαν να νύσταξα λίγο, είπε...

 Κι έτσι ησύχασα τη συνείδηση και κατάφερα να κοιμηθώ και απόψε.
Υ.Γ: Καληνύχτα κόσμε.

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Εγώ θα είμαι εκεί.

Ήσουν εκεί και ήμουν εκεί. Μάλλον, καλύτερα... τελικά ήμουν εκεί. Ένα βράδυ μόνο, αναβίωση 2,5 χρόνων. Στην αρχή νεύρα και φωνές. Μετά, ένα τρυφερό βλέμμα, ένα άγγιγμα και ένα φιλί, εκεί στα κρυφά. Πρώτη φορά τόση ησυχία. Ύστερα ένα χάδι και μια αγκαλιά για καληνύχτα. Στο τέλος...Καλημέρα... Ήσουν εκεί και εγώ είχα φύγει. Έμεινε μόνο η ανάμνηση του πάθους μιας νύχτας μετά από καιρό.

Πολλοί δεν θα καταλάβουν και άλλοι θα γελάσουν ειρωνικά. Μα νομίζω πως εγώ και εσύ ξέρουμε πως δεν ήταν η τελευταία μας νύχτα. Πιο πολύ σαν την πρώτη την ένιωσα. Μάλλον όχι, όχι ούτε η πρώτη ήταν. Την πρώτη μας νύχτα την ζήσαμε καιρό πριν και δεν θα την σύγκρινα με τίποτα. Ίσως όμως να έμοιαζε πιο πολύ με μια νέα αρχή ή απλά με μια υπενθύμιση για το τι μπορεί να ξαναρχίσει. Άλλωστε, όπως λέει και ο Μανώλης Αναγνωστάκης: «Μπορούμε στη ζωή δυο φορές να ξαναρχίσουμε».

Το ξέρεις φαντάζομαι πως επίσης πολλοί θα μας περάσουν για τρελούς με αυτά που κάνουμε. Αφήσαμε για λίγο την μαγεία στην άκρη. Δεν σε ξαναείδα να μου γελάς, να γελάς για εμένα και δε γελάω και εγώ εδώ και καιρό. Δεν ξέρω τι ζητούσα. Ίσως μια ψεύτικη αγκαλιά για να καλύψει το δικό σου κενό στο μυαλό και την καρδιά μου. Έψαξα η αλήθεια είναι. Όμως οι στιγμές που πέρασα ήταν αρρωστημένες και οι αγκαλιές κρύες. Προσπάθησα να αισθανθώ ξανά όμορφα και νόμιζα πως σε είχα βγάλει από το μυαλό μου. Μα ασυναίσθητα τίποτα δεν μπορούσα να δω με καλό μάτι γιατί όλα τα σύγκρινα με εσένα, με εμάς. Μάλλον λοιπόν χαραμίστηκα μακριά σου. Το χειρότερο όμως ήταν πως έκανες και εσύ το ίδιο. Νομίζαμε και οι δύο πως θα μπορούσαμε να «ξεχαστούμε» με κάτι νέο. Μα στην ψυχή μου τουλάχιστον μόνο χώρος για σένα υπάρχει. Θα 'θελα να σε έχω δίπλα μου ξανά όταν γελάω για να χαίρεσαι και εσύ μαζί μου μα και όταν κλαίω για να με στηρίζεις. Θα 'θελα να ζω την κάθε σου στιγμή και να 'μαι δίπλα σου για να σε κάνω να νιώθεις πιο δυνατός, όπως συνήθιζα παλιά. 

Ξέρεις όμως πως φοβάμαι. Φοβάμαι μην τελικά καταφέρει αυτό το κενό να γεμίσει από κάτι διαφορετικό και τελείως καινούριο και μείνω έξω από τη ζωή σου στο τέλος. Πάντως η δικιά σου η ελπίδα με κάνει και εμένα να πιστεύω. Και τελικά, όταν έρθει αυτή η στιγμή... θα είσαι εκεί και θα είμαι εκεί στα σίγουρα. Και πλέον ξέρω πως θα δωθούμε σε αυτό ολοκληρωτικά και θα 'ναι όλα καλύτερα και από πρώτα. 

Για πάντα στοργικά δικιά σου, η νεράιδα με το πορτοκαλί φόρεμα.

Συνόψιση συναισθημάτων:Νοσταλγία, απογοήτευση, φόβος, ελπίδα.

Υ.Γ: Όπου και να βγει θα Σ'αγαπάω.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Παρέα με τα χρώματα


Μια νεράιδα ψάχνει τον έρωτα. Θέλει να δοθεί ολοκληρωτικά. Θέλει να ξανανιώσει πως είναι να παθιάζεσαι . Αλλά αυτό το "ξανά" από το "ξανανιώσει" είναι που την κρατάει πίσω . Πρέπει πρώτα να ξεπεράσει παλιές καταστάσεις. Κολλήματα και απωθημένα. Τόσο μεγάλα απωθημένα έχει γεμίσει η ψυχή της που φοβάται πως και η ζωή της η ίδια θα μείνει και αυτή ένα απωθημένο που δε θα καταφέρει να ζήσει όπως το θέλει. Άραγε θα της δοθεί κάποτε η ευκαιρία να ζήσει αυτά που θέλει όπως τα θέλει; Ευτυχώς δεν έχει πάψει να ελπίζει στα θαύματα . Μα τόσο μπερδεμένη είναι η ψυχή της και τόσο απελπισμένα ψάχνει τον έρωτα που στο τέλος θα πληγώσει και θα πληγωθεί.Μα πάλι καλά που έχει στη ζωή της τις φίλες της , τα χρώματα .

Έχει τη Ροζ , που τη γεμίζει πάντα με ελπίδες - ακόμα και αν είναι φανερό πως δεν υπάρχουν - χωρίς όμως να την κάνει να είναι φαντασιόπληκτη ,αλλά αισιόδοξη .Της θυμίζει πως κάπου υπάρχει αυτό που ο καθένας από εμάς ζητάει. Μα πάνω από όλα της έχει δείξει τι θα πει υπομονή και πως κάποια πράγματα αξίζουν την αναμονή.

Έχει την Μπλε , που την κάνει να είναι δυναμική . Δεν έχει σημασία αν κλαίνε μαζί τα βράδια -οι πληγωμένες καρδιές έχουν βιώσει πολλές ωραίες στιγμές πριν τις χάσουν. Της θυμίζει να αγαπάει το πάθος και την ένταση . Της έμαθε να τα δίνει όλα ως το τέλος , έτσι κι αλλιώς αν το τέλος είναι να 'ρθει θα 'ρθει.Ρόδα είναι και γυρίζει της λέει.Να ΄σαι από πάνω της τονίζει -με όλη τη σημασία της φράσης.

Τέλος έχει την Κόκκινη . Αυτή παίζει το ρόλο της λογικής μέσα της . Σαν τη μικρή φωνούλα που όλοι ακούμε όλοι μέσα στο κεφάλι μας ... ε η νεράιδα ακούει την Κόκκινη. Ξέρει τι να πει , πώς και πότε . Χωρίς να κατακτά τον αυταρχικό ρόλο του κηδεμόνα . Ίσως κιόλας αυτή να την καταλαβαίνει παραπάνω από τούς άλλους . Χωρίς αυτή σίγουρα η νεράιδα θα ήταν πιο πληγωμένη από ανθρώπους που δεν την εκτίμησαν όσο θα 'πρεπε.

Και έτσι , παρέα με τα χρώματα της μπορεί και διατηρείται Πράσινη . Και όταν βρει τελικά τον έρωτα θα του δείξει τι έχει μάθει από τα χρώματα .

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ας χαθει η συννεφια




Και καπου εδω σε μια μικρη κoσμογονια,

Στου νου μου το ρεμα σ'αναζητω ξανα.

Απ'τα μεσουρανα λιωνουνε τα αστρα,

Και γινεται ο ουρανος γαληνη και παστρα.

Αξαφνα σταζουν πεφταστερια,

Τα πιανω, και μενουν χρυσοσκονες μεσα στα δυομου χερια.

Μα πια,

Χανεται του μυαλου η συννεφια.

Και μοιαζει σαν να εμφανιζονται ευθυς,

Τα χρωματα τα αχνα της χαραυγης.

Εχω να κανω μονο μια ευχη,

Θα θελα να 'μαστε για παντα μαζι.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

she is my girl my supergirl


Αν με ρωτουσες ποτε τι υπερδυναμη θα ηθελα να εχω η απαντηση,για μενα , θα ηταν απλη ...
Ξερεις στα αληθεια με αφηνει αδιαφορη το να μπορω να εξαφανιζω πραγματα , μα θα ηθελα να εξαφανισω την αποσταση μεταξυ μας ... Ξερεις δεν θα ηθελα να γινομαι αορατη , μα αληθεια οταν ειμαι μαζι σου θα θελα να χανομασταν παρεα , μακρια απο ολους κ ολα ... Ξερεις δεν θα θελα να μπορω να διαβαζω την σκεψη σου , μα θα 'θελα να ξερω ποτε ζω εγω εκει μεσα... Ξερεις το να έχω την δυνατοτητα να τρεχω γρηγορα σαν τον ανεμο δεν θα αξιζε γιατι οταν σε συναντω τρεχω με ολη μου την δυναμη για να χωθω στην αγκαλια σου ... Ξερεις ακομα και το να μπορω να πεταω δεν θα εμοιαζε με κατι το σημαντικο γιατι εχω εσενα αγγελε μου και αυτο με κανει να πεταω στα συννεφα ... Ξερεις επισης ποσο αγαπω τα αστερια. Μαθε λοιπον πως δεν θα με ενοιαζε αν θα μπορουσα να παω πιο κοντα τους , γιατι εγω τα εχω δει μεσα απο τα ματια σου , τα εχουμε κρατησει μαζι ωσπου σταχτες να γινουν στα χερια μας ... Υπαρχει ακομα λιγη αστεροσκονη μεσα στις παλαμες μου ... Ξερεις λοιπον το μονο που θα ηθελα να μπορω να κανω θα ηταν να σε φερω λιγο πιο κοντα μου ... Μου λειπεις !


Υ.Γ. Σ'ΑΓΑΠΩ

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Για μια σκιά...


Ταξιδιαρα μου ψυχη προσπαθεις μα δεν μπορεις απο αλλη να πιαστεις , και ο νους μου αλλου τρεχει και απο τα ομορφα απεχει γιατι εχω ερωτευτει μια σκια κρυφη... Μα αν θα ηθελες καπως να με ονομασεις πες με απλα , το κοριτσι που αλλου γυρνα , καθε μερα που περνα και γυρευει το αγορι εκεινο που γελα και τον χρονο σταματα ... Και ειναι αυτη η κρυφη σκια , σκοτεινη μα και ζεστη , μακρινη μα παντα διπλα μου , κρυφη μα εγω δυνατα την νιωθω...

Μα πες μου πώς; Πως μπορούν αυτα τα χιλιομετρα που μας χωριζουν να καλύψουν αυτα που νιωθει η καρδια;Εχω ομως πλεον συνειδητοποιήσει πως εισαι μακρια μου πια.Αλλα ακομα και οταν δεν σε νιωθω πραγματικα πλαι μου...μεσα μου ξερω πως εισαι παντα διπλα μου οπου και να σαι , και εισαι απλα γιατι ... θελω εγω να σε νιωθω εδω. Μα ακομα και το φεγγαρι αποψε μοιαζει να ειναι πιο κοντα απο οτι εισαι εσυ ... ομως δεν ειναι ... Αρα και εσυ εισαι πιο κοντα μου απο οτι φαινεται να εισαι . Περνανε τα βραδια δυσκολα μακρια σου , ακομα και οι ωρες το ιδιο. Μοιαζουν αξημέρωτες οι νυχτες και αβράδιαστες οι μερες ...



Μα που θα παει
θα ανταμοσουμε ξανα...

Υ.Γ: Σ'αγαπώ







<3 X <3