Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Σε αυτη την ωρα των σκιων...


Στου ουρανου και της γης το παντρεμα ατενιζοντας το μαλαματενιο οριζοντα...
Και ναι...ειμαι παλι εκει...
Μεθυσμενη σιωπη καθε που ερχεται η αυγη.
Ηρθα σε αυτον τον κοσμο , που ακομα υποφερει, με το χαμογελο μου στο στομα,εχοντας αντικρησει μαυρους ηλιους και κόκκινα αστερια...
Ειναι λοιπον αραγε τωρα η ωρα τωρα των σκιων ;
Να μια νυχτα παλι , με την ιδια ζαλη !
Σκοτεινοι εφιαλτες και διαφανη η μορφη σου !
Ισως τωρα τα ματια να καταφερω να κλεισω και να αποκοιμηθω, ετσι μονο να νικησω το πεπρομενο.
Απο την αλλη ομως...
Εμενα δεν με σκιαζουν οι κραυγες,δεν θα κατσω εκει στα ησυχα...Εχω γνωση των καιρων, σφιγγω δυνατα το χερι μου και τις φλογες δεν φοβαμαι...
Θα ξορκισω ολες τις κακοτυχιές..Θα ζεστανω της σιωπης την δροσια που σου εχει κλεισει το στωμα...Την μορφη σου θα πλασω ξανα με κρινα και λεμονανθους...
Ετσι, χωρεσε με κι εσυ στου μυαλου σου το ρεμα να ξαναγινω το παραξενο αυτο ψεμα...
Γιομισε μου την σεληνη , κανε το σκοταδι μου ουρανο , κανε την μπορα αστερι και χαρισε μου λιγη αλμυρα να ποτισω καλοκαιρι...




Σε αυτη την ωρα των σκιων ελα και παλι στα μερη μου...