Μα πες μου πώς; Πως μπορούν αυτα τα χιλιομετρα που μας χωριζουν να καλύψουν αυτα που νιωθει η καρδια;Εχω ομως πλεον συνειδητοποιήσει πως εισαι μακρια μου πια.Αλλα ακομα και οταν δεν σε νιωθω πραγματικα πλαι μου...μεσα μου ξερω πως εισαι παντα διπλα μου οπου και να σαι , και εισαι απλα γιατι ... θελω εγω να σε νιωθω εδω. Μα ακομα και το φεγγαρι αποψε μοιαζει να ειναι πιο κοντα απο οτι εισαι εσυ ... ομως δεν ειναι ... Αρα και εσυ εισαι πιο κοντα μου απο οτι φαινεται να εισαι . Περνανε τα βραδια δυσκολα μακρια σου , ακομα και οι ωρες το ιδιο. Μοιαζουν αξημέρωτες οι νυχτες και αβράδιαστες οι μερες ...



Μα που θα παει
θα ανταμοσουμε ξανα...

Υ.Γ: Σ'αγαπώ







<3 X <3

Ξεφυλλίζοντας την σιωπή.

Κάθομαι δίπλα σου εδώ κοιτάζοντας το χώμα,
και είναι πολλά αυτά που θέλω να πω μα λίγες οι λέξεις που έχω μαζέψει στο στόμα.
Με φωνήεντα δειλά και συλλάβες σου ψιθυρίζω για να δεις
τα χρώματα τα αχνα της χαραυγής.
Μα εσύ ξανά δεν είσαι εκει , γιατι έχεις ανυπότακτη ψυχή .
Θα 'θέλα να 'σουν εδώ ένα χαμόγελο και ένα φιλί ειν' αρκετό.
Θα 'θέλα να 'σουν εκει , ξεφυλλιζοντας την σιωπή να προχωράμε μαζί.
Θυμάμαι τότε που σκαβαμε με τα νύχια τον ουρανό.
Ήθελες μάλλον να ανοίξεις φέγγητη και να φύγεις απο δω.
Ήταν όμορφος ο καιρός που έμεινες μαζί μου.
Μα πλέον στα αζήτητα γυρεύω την ψυχή μου.
Θα 'θέλα να 'σουν εδώ,ένα χαμόγελο και ένα φιλί ειν' αρκετό.
Θα 'θέλα να 'σουν εκει , ξεφυλλιζοντας την σιωπή να προχωράμε μαζί...

Σε αυτη την ωρα των σκιων...

Στου ουρανου και της γης το παντρεμα ατενιζοντας το μαλαματενιο οριζοντα...
Και ναι...ειμαι παλι εκει...
Μεθυσμενη σιωπη καθε που ερχεται η αυγη.
Ηρθα σε αυτον τον κοσμο , που ακομα υποφερει, με το χαμογελο μου στο στομα,εχοντας αντικρησει μαυρους ηλιους και κόκκινα αστερια...
Ειναι λοιπον αραγε τωρα η ωρα τωρα των σκιων ;
Να μια νυχτα παλι , με την ιδια ζαλη !
Σκοτεινοι εφιαλτες και διαφανη η μορφη σου !
Ισως τωρα τα ματια να καταφερω να κλεισω και να αποκοιμηθω, ετσι μονο να νικησω το πεπρομενο.
Απο την αλλη ομως...
Εμενα δεν με σκιαζουν οι κραυγες,δεν θα κατσω εκει στα ησυχα...Εχω γνωση των καιρων, σφιγγω δυνατα το χερι μου και τις φλογες δεν φοβαμαι...
Θα ξορκισω ολες τις κακοτυχιές..Θα ζεστανω της σιωπης την δροσια που σου εχει κλεισει το στωμα...Την μορφη σου θα πλασω ξανα με κρινα και λεμονανθους...
Ετσι, χωρεσε με κι εσυ στου μυαλου σου το ρεμα να ξαναγινω το παραξενο αυτο ψεμα...
Γιομισε μου την σεληνη , κανε το σκοταδι μου ουρανο , κανε την μπορα αστερι και χαρισε μου λιγη αλμυρα να ποτισω καλοκαιρι...




Σε αυτη την ωρα των σκιων ελα και παλι στα μερη μου...

It's not just a coffee it's starbucks!!

οτι καλυτερο μια κρυα μερα σαν και αυτη !

η ζωη εχει το χρωμα που της δινεις,πιαστε τις μπογιες στα χερια

Σε μια σκεψη μου καθομαι και αποψε

Σε μια σκεψη καθομαι και αποψε, μην με ψαξεις , μην με βρεις σε κανενα φως... Δεν ειναι πως το φοβαμαι,ουτε προτιμώ το σκοτάδι , απλά μου εχουν μαθει πως...αλλη μια μερα ειναι αλλο ενα ψεμα...
Γιαυτο και γω ανοιγω τρυπες στο φεγγάρι,εκει , με κάποιο περίεργο τρόπο , υπάρχει σκοτεινά και μυστικά άφθονο φως,κρυμμένο απο το ψεμα...Ετσι κρυβομαι και εγω μεσα στην σελήνη...
Εκει κεντάω τα ονειρα μου , στο φως ' κρυφα...
Ειναι ομορφα εδω πανω, μπορω και χαϊδεύω την δαντέλα της ανατολής και την Αύγη ζητάω απο τον ουρανο , για λιγο εστω , αστερι να με κανει γιατι...
...ακομα φοβαμαι εκεινους που μου ριμαξαν τα ουρανια τοξα μου...
Δαγκωσαν τα ονειρα μου ' μου λειπει ολόκληρο κομματι...
Καποια μερα ομως,απο αυτες τις κάλπικες, οταν βρω το κουραγιο , θα μετρήσω τα ονειρα μου ' σημαδι θα βαλω στο διάβα και ξοπισω θα παρω τον ηλιο ...
Αλλο φως θα ειναι πια...οχι διάφανο μα αληθινό!
Τολμη και θάρρος μου ' μνημες δεν φερατε και εγω μαζι σας ανάσαινα ...
Αλλη μια ανασα...
Αλλο ενα ψεμα;